آنکه مست آمد و دستی به دل مازد ورفت

دور این خانه ندانم به چه سودا زد ورفت

خواست تنهایی مارا به رخ ما بکشد

تنه ای بر در این خانه ی تنها زد و رفت

دل تنگش سره گل چیدن از این باغ نداشت

قدمی چند به آهنگ تما شا زد و رفت

کنج تنهایی ما را به خیالی خوش کرد

خواب خورشید به چشم شب یلدا زد و رفت

خرمن سوخته ی ما به چه کارش آمد

که چو برق آمد و آتش به دل ما زد ورفت

زندگی وقت کمی بود و نمیدانستیم

همه عمر دمی بود نمیدانسیتم

حسرت ردشدن ثانیه ها

کوچه فرصت مغتنمی بود و نمیدانستیم

تشنه لب عمر به سررفت به قول سهراب

آب دریا قدمی بود و نمیدانستیم