ستودن بیش از سزیدن ، چاپلوسى کردن است ، و کمتر از آنچه باید درماندگى است یا رشک بردن . [نهج البلاغه]
د یپرس

غنچه خندید ولی باغ به این خنده گریست

غنچه ان روز ندانست که آن گریه زچیست

باغ پرگل شد و هر غنچه به گل شد تبد یل

گریه باغ فزون تر شد و چون ابر گریست

باغبان آمد و گلها را چید

رسم تقدیر چنان است و چنان خواهد شد

میرود عمر ولی خنده به لب باید زیست


کلمات کلیدی:


نوشته شده توسط هوشنگ سلیمی 90/2/28:: 8:14 صبح     |     () نظر